O wymiarach przestrzeni. Nadprzestrzeń:

Uważa się powszechnie, że przestrzeń ma 3 wymiary. Czwarty wymiar – czas, dodany przez nowoczesną fizykę, ma inną, fizyczną naturę i faktycznie nie jest kontynuacją pierwszych trzech wymiarów. Czwarty wymiar w tradycyjnej geometrii nie ma prawa bytu, ponieważ elementy prostopadłe można konstruować tylko w 2 i 3 wymiarach. Pokażę tu, że w sensie przestrzennym jednak istnieje coś więcej, niż tradycyjne 3 wymiary: Jeżeli opiszemy przestrzeń n-wymiarową w skrajnie elementarny sposób, tzn. jako zbiór węzłów i ich połączeń – p. rys. 1, 2, 3, to otrzymamy następujący schemat tworzenia coraz to wyższych wymiarów przestrzeni:

• Rys. 1: zero wymiarów (1 punkt (węzeł)– na rysunku oznaczony kolorem niebieskim). Po dodaniu czerwonych elementów (połączenia i węzła) mamy już strukturę jednowymiarową (linia).

• Rys. 2: jeden wymiar (na rysunku tworzy go pięć punktów z czterema połączeniami). Do opisu wzajemnych relacji między węzłami wystarczy ciąg lub przedział liczb całkowitych. Aby dostać się z punktu A do punktu B, istota jednowymiarowa musi przebyć jeden węzeł pośredni, chyba że zrobi to ku swojemu zdumieniu na skróty po czerwonej linii, omijając 2 połączenia (drugie oznaczono czarną plamką). Dodanie czerwonego połączenia czyni tę strukturę więcej niż jednowymiarową.

• Rys. 3: dwa wymiary – węzły z połączeniami w kolorze czarnym wyznaczają tu powierzchnię. Istota dwuwymiarowa aby dostać się z punktu A do punktu B, musi przedostać się przez dwie dwuwymiarowe strefy, z których druga oznaczona jest czarną plamką, chyba że znowu będzie jej dana możliwość zrobienia tego na skróty po czerwonej linii. Taka możliwość uczyni tę strukturę więcej, niż dwuwymiarową.

• Rys. 3 – sytuacja 4: trzy wymiary: wyobraźmy sobie, że “wieloboki” z tego rysunku to wielościany. Nie ma tu żadnej szarlatanerii, po prostu trudno by było to narysować – rzut na płaszczyznę byłby mało czytelny. Otóż dalej można połączyć punkty A i B czerwoną linią tak, że istota trójwymiarowa może przebyć trasę z punktu A do punktu B w nadprzestrzeni, ominąwszy 2 trójwymiarowe strefy, z których druga oznaczona jest czarnymi plamkami. Taka możliwość czyni tę strukturę więcej, niż trójwymiarową!

• Nie wiem jeszcze, na ile można kontynuować ten proces. Mam za mało wyobraźni przestrzennej, być może pomógłby model przestrzenny.

  
  
  Wracając do problemu prostopadłości: 2 i 3 to liczby wymiarów, w których występują prostopadłości. Są to jedyne liczby pierwsze, które nie spełniają warunku 6n±1 (gdzie n jest liczbą całkowitą). Zbieżność przypadkowa?

  Nasuwa się tu pytanie, jak zorganizowana jest sieć neuronowa w ludzkim mózgu – być może także istnieja w niej struktury nadprzestrzenne, które jeśli są odpowiednio rozbudowane i wytrenowane, umożliwiają postrzeganie pozazmysłowe (prekognicja, jasnowidzenie).

  
  
  

  © Copygright: Maciej Kulczycki, 15.08.2005

  a❉you2.pl